Mei Rauteburg
Em Schwobaland woß i a Städtle,
dees isch oifach wonderschee,
maißt do heut no guete Spätzlen
ond schwätzt so broat wia eh ond je.
Mittle dur lauft stolz d'r Necker,
oimol langsam, oimol schnell
ond vo weiterm uf d'r Haihe,
grueßt oin d'Wurmlinger Kapell.
Wenk'l, Gäßlen, schiefe Häuser -
Spure d'r Vergangeheit -
ond a Mauer halb oms Städtle
verzehlet vo d'r alte Zeit.
Heut no gibt's do schöne Flecklen,
wo ma richteg grueba ka,
meistens ganget alte Leutlen,
wenn's schö Wetter isch, do na.
Uf am Märktplatz schtoht as Rothaus,
alhistorisch - wie em Droom -,
ond et weit davo beim Bronne
ganz bescheide au d'r Dom.
Au Schloss ischt en deam Städtle,
schtoht no do wia früher, keck,
aber dear, mo scho mol drenn war,
woiß, 's hot heit an andre Zweck.
Sicher wurd iatzt jeder wisse,
weles Städtle i do moi,
au d'r Dömmst hot längst begriffe;
Mei Rauteburg ka ess bloß sei.
Willi Kittel